93/7/28
2:22 ع
حسی است که می توان اسمش را گذاشت غرور قدسی؛ خاص آدم های با ایمان است.نه با توهین شنیدن می شکند و نه با مسخره شدن.برعکس بیشتر هم قد می کشد.هدیه ی خداست به کسانی که ایمان دارند.
اگر نبود این غرور قدسی نشکن و رویا و پویا ، انسان های یک رو و بی شیله پیله ،موجودات غریبی بودند در این بهشت آدم های منافق؛ بی دفاع وسط این همه نامرد رها شده بودند.تازه مسایلی مثل اخلاق و شان و شخصیت و ...هم دستشان را بسته بود.یک دل سیر فحش هم نمی توانستند بدهند ؛مثل کیسه ی بوکس که از سقف آویزان شده باشد.
اما نعوذبالله ،اگر نظام جزا و آخرتی هم نباشد، همین حس کافی است برای سینه سپر کردن انسان های عزیز در برابر شبه انسان های حقیر.یا اصلا مگر پاداشی بالاتر از لذت همین "غرورقدسی" وجود دارد که خدا در برابر دشنام و توهین به انسان های پاک عطا کرده است؟؟؟
عجیب دنیایی است دنیای ما...دامپزشکی خوانده ام!...تا آخر دکترای درد!!اما....غزل دوست همیشه های من است؛... در لحظاتی که دارو کفاف نمی دهد ...نوشداروی غزل از راه می رسد. هنرجوی سینما هم هستم... ... جرایم دیگری هم مرتکب شده ام.